Je gaat dood!
Er zijn weinig dingen in het leven die we echt zeker weten, maar één van die weinige dingen is dat we zullen sterven. En dat is tegelijk zo ongeveer het enige waar we echt allemaal mee te maken krijgen. Toch vinden we juist dát vaak heel moeilijk om over te praten. Een vrouw kreeg altijd als antwoord van haar man als zij er over begon wat zij moest regelen als hij er niet meer was: “Jo, doe niet zo akelig”. We kunnen er tegenop zien, het ontkennen, er angst voor hebben, misschien dan met name voor de manier waarop het zal gebeuren, maar we komen allemaal aan de beurt.

Goede dood
Daarom is het wel begrijpelijk dat mensen de manier waarop ze sterven in eigen hand willen nemen, om lijden en afhankelijkheid te vermijden en een heel onzekere toekomst, dat je er zelf geen ‘grip’ meer op hebt. Het woord “euthanasie” is Grieks en betekent letterlijk “goede dood”, je wilt pijn en lijden vermijden door er tijdig uit te stappen. En toch keert het katholieke geloof zich daartegen, zoals een enkele keer in het nieuws komt wanneer een pastoor bij euthanasie de ziekenzalving heeft geweigerd. Ik weet dat bij iemand die om euthanasie vraagt allerlei factoren een rol kunnen spelen. Soms de angst voor een akelige dood, heel vaak de angst om door de omgeving alleen gelaten te worden en tot last te zijn voor anderen, het gevoel ‘te veel’ te zijn. Ik heb vaker mogen meemaken dat iemand zich op zijn  sterfbed door de hartelijke aanwezigheid van kinderen en goede vrienden, als het ware gedragen voelde naar Onze Lieve Heer toe. Er komt me nu bijvoorbeeld weer die oude moeder en oma te binnen die zelfs opgewekter, blijer stierf dan zij geleefd had en dat kwam zeker door de liefdevolle aanwezigheid van haar kinderen en kleinkinderen, die haar geweldig hebben gesteund.