Schriftlezingen: Deuteronomium 26,4-10 en Lucas 4,1-13 

Bij zijn doop ontvangt Jezus de heilige Geest, en hoort: “Jij bent mijn geliefde Zoon.” Dan gaat Hij in 4,1 ‘Vol van heilige Geest’ van de Jordaan naar de woestijn. En keert in vers 14 ‘in de kracht van de heilige Geest’ terug naar Galilea. Vers 2-13 – de tests (het Griekse woord betekent letterlijk: uittesten, uitproberen) in de woestijn – vormen dus een duivels intermezzo. Die duivel test Hem uit: ‘Als je echt de Zoon van God bent, dan ben je toch almachtig, dan is er toch niets dat boven jou staat, en dan kan je toch niets overkomen? Dat is toch: Zoon van God zijn?’ We weten dat Jezus niet zo’n Zoon-van-God wil zijn.
Het wonderlijke is nu dat deze tests (‘bekoring‘ of ‘verzoeking’ drukken het aspect van ‘testen’, van ‘uitproberen’ niet zo goed uit), in Jeruzalem aan het kruis weer opspelen! Een duiveltje keert altijd terug; je denkt ervan af te zijn, maar op de cruciale momenten van je leven keren dezelfde keuze- of testmomenten weer terug.

Op het kruis wordt Jezus tot drie keer toe toegeroepen:
‘Als je de gezalfde van God bent / als je de koning van de Joden bent / als je de Christus bent….red dan jezelf’ (Lucas 23,35-43). Nogmaals moet hij kiezen hóe Hij de Gezalfde, de Christus, Koning wil zijn.
Hij kiest, zoals gedurende heel zijn leven, niet om zichzelf te redden, niet om gediend te worden, maar om te dienen.
Jezus kent de verleiding om godenzoon – de verwende prins, naar wiens pijpen iedereen moet dansen, voor wie geen wetten gelden – te willen zijn. Hij geeft in alles de voorrang aan God, aan de Vader: Uw naam worde geheiligd, Uw rijk kome, Uw wil geschiede. Dat geeft ook een heel ander beeld van God.

Henk Bloem

Dag Hammarskjold, Merkstenen
blz. 148: “Verder op de weg leerde ik stap voor stap, woord voor woord, dat achter iedere zin van de held van het Evangelie een mens staat en de ervaring van een mens. Ook achter het gebed dat de kelk  Hem mocht voorbijgaan, en achter de beloften om hem te ledigen. Ook achter ieder woord op het kruis.”

NB.: Op de zondagen van de 40-dagentijd zijn de oudtestamentische lezingen niet gekozen in functie van de evangelielezingen. Ze hebben een eigen rol en belichten de grote etappes van de heilsgeschiedenis. Deze zondagen van de 40 dagen markeerden in de vroege (oude!) kerk de etappes in het onderricht en de geloofsgroei van de catechumenen die zich voorbereidden op hun doop in de Paasviering.