Geroepen tot gemeenschap
Toch roept ons geloof ons op om mens te zijn met en voor anderen, om gemeenschap te vormen, want een mens is niet geschapen om alleen te zijn, maar te leven als beeld van God die zelf een gemeenschap is van Vader, Zoon en heilige Geest en die met ons mensen een altijddurend verbond is aangegaan.

Relatie is een werkwoord
Iedereen weet rationeel natuurlijk wel dat het niet goed is voor een relatie als mensen hun eigen leven blijven leven, eigen baan, eigen sporten, eigen vrienden, langs elkaar heen. Toch gaat dat vaak zo. Die relatie zal dan veelal verbrokkelen en uiteindelijk niet meer bestaan. Want aan een relatie moet je werken, die vraagt inzet en inspanning, elkaar ontmoeten: relatie is een werkwoord.

Het belang van samenleven
We ervaren hoe belangrijk stabiele relaties zijn: wat doet het een mens bijvoorbeeld goed als hij in een fijn, harmonieus gezin is opgegroeid, dat is een basis voor het leven. Het is vanzelfsprekend ook belangrijk voor de samenleving als zodanig als er samenhang en samenleven is: dat we verbonden zijn met andere mensen, dat er zorg en aandacht is, eenzaamheid en isolement doorbroken worden.

De bekoringen van Jezus
Het beeld dat ons vandaag wordt voorgehouden is dat van Jezus in de woestijn. Hij wordt bekoord en die bekoringen zijn een verleiding om vooral bezig te zijn met zichzelf, met zijn eigen positie als Zoon van God, met zijn macht, met imponeren, daartoe moeten drie bekoringen van de duivel Hem verleiden. Al het aardse is vergankelijk. Ook dat staat in de vastentijd centraal. De Heer Jezus Christus, als koning en verlosser van de wereld aanbeden en bejubeld door de mensen, eindigt als een crimineel: Hij wordt gemarteld, aan het kruis geslagen. Dat wordt zijn ultieme bekoring, beproeving en uitdaging. Het evangelie van de eerste vastenzondag verwijst naar die laatste bekoring door aan te geven dat de duivel zich verwijderde tot de vastgestelde tijd.