De woorden van Jezus in het evangelie van deze dag passen helemaal in dit kader: “Komt allen tot mij die uitgeput zijt en ik zal U rust en verlichting schenken… Gij zult rust vinden voor Uw zielen, want mijn juk is zacht en mijn last is licht”. Veel mensen gaan gebukt onder hun eigen last, onder alles wat zij te dragen krijgen; het kan gaan om wat henzelf betreft: gezondheid, onmacht, dorheid; zorgen. De wereld legt ons het stereotiep op dat alles altijd succesvol en geweldig moet zijn, terwijl dat nu eenmaal niet de werkelijkheid is. De last waaronder mensen gebukt gaan kan moeilijkheden betreffen die zij met een ander of met anderen hebben of hebben gehad; soms zijn dat moeilijkheden die zij vrezen maar die er nog niet zijn en wellicht nooit zullen komen. Maar welke last ook op ons weegt, de neiging bestaat er zwaar aan te tillen, omdat we geneigd zijn die zelf te dragen, het volle gewicht ervan te torsen, zeker als we zelf veel kunnen. Moeten we deze last dan niet zelf kunnen dragen? Zijn we niet te zwak en moeten we ons niet schamen om hulp te vragen? Van wie het knapste jongetje of meisje van de klas is, wordt meestal veel gevraagd. De werkelijkheid is daarentegen dat we altijd iemand nodig hebben, we kunnen niets alleen! Wie bedenkt dat ons het leven is geschonken en onze levensadem een doorlopende gave is, zal zich bij al zijn mooie capaciteiten mogen realiseren dat hij altijd iemand nodig heeft en dus zijn lasten niet alleen moet dragen. Daarom is het niet zo erg om zelf niet zo  geweldig, niet zo knap en handig te zijn. Daarover zegt Jezus vandaag dat de hemelse dingen verborgen blijven voor wijzen en verstandigen, maar ze worden geopenbaard aan kinderen, dat wil zeggen: aan kleine mensen die zich afhankelijk weten, die zich ervan bewust zijn dat ze aan de hand van een goede Vader door het leven lopen.