Toen ik mijn eerste heilige communie deed, in het begin van de zestiger jaren, leerden wij dat de heilige Mis een offer is, dat Jezus alles, heel zijn leven, voor ons geofferd heeft op het kruis en dat dat offer van Jezus wordt vernieuwd en tegenwoordig gesteld in de heilige Mis. De klemtoon werd erop gelegd dat – als je ter communie ging – je in je dagelijks leven ook offers moest brengen. En als je een offer moet brengen, moet je alles geven, niet toch stiekem een beetje voor jezelf houden. Bijvoorbeeld, je moet afstand doen van iets of van iemand, je krijgt het niet zoals je het hebben wilt, of gewoon: er wordt iets van je gevraagd, dat een zekere opoffering met zich mee brengt, doe dat dan niet innerlijk mopperend en morrend, niet zo van: “Nou ja, ik zal het dan maar weer doen, maar jullie moeten wel weten dat ik het niet leuk vind”, maar probeer het van harte te geven aan die ander en uiteindelijk aan Jezus. Blijf niet kniezen, geef het écht, dan wordt het een offer, dan wordt het iets moois en misschien op een dag een bron van vreugde en dankbaarheid. Eerlijk gezegd: ik ben nog steeds heel tevreden met wat we toen op een kinderlijke manier al leerden.